En alles kwam tot stilstand... Door een heel kleine, onzichtbare parasiet, onzichtbaar voor het oog. Wat een ironie!
Maar wat nadien?
We zullen beslissen om een dag in de week stil te vallen omdat we ons zullen herinneren dat dat goed is; we zullen die dag zondag noemen!
Nadien?
Diegene die onder een dak wonen zullen minstens drie avonden in de week samen doorbrengen om te spelen, te praten, voor mekaar te zorgen en te telefoneren naar papa die alleen woont. We zullen dat familie noemen!
Nadien?
We zullen in onze grondwet schrijven dat we niet alles kunnen kopen; dat er een verschil is tussen een nood en een gril, tussen verlangen en lust; dat een boom tijd nodig heeft om te groeien; dat de mens nooit almachtig is geweest en het ook nooit zal zijn; meer nog, dat die beperking en kwetsbaarheid in ons wezen is ingegrift als een zegen omdat het de voorwaarde voor liefde is. We zullen dat wijsheid noemen.
Nadien?
We zullen elke dag applaudisseren, niet alleen om 20 u voor het personeel in de zorg, maar ook voor de vuilnismannen om 6 u, de postbodes om 7 u, de slagers om 8 u, de buschauffeurs om 9 u, de verkozenen om 10 u ... Ja, inderdaad ook voor de verkozenen want we zullen de dienst voor het gemeenschappelijk goed herwaarderen. En we zullen dat dankbaarheid noemen.
Nadien?
We zullen ons niet meer ergeren aan de wachtrijen aan de kassa in de winkel en we zullen van de gelegenheid gebruik maken om met de mensen voor en achter ons een praatje te slaan. Want we zullen herontdekken dat de tijd een cadeau is en dat we elke minuut moeten proeven. We zullen dat geduld noemen.
Nadien?
We zullen de bestaande en nieuwe WhatsApp-groepen omvormen tot echte groepen waarmee we de tafel delen, boodschappen voor mekaar doen of de kinderen naar school brengen. En we zullen dat broederlijkheid noemen.
Nadien?
We zullen met onszelf lachen over de periode dat we mee draafden in een machine die onze levens dicteerden en onze planeet beschadigden. We zullen opnieuw het juiste centrum vinden en geen mensen meer opofferen aan welk systeem dan ook. En we zullen dat rechtvaardigheid noemen.
Nadien?
We zullen ons herinneren dat dat virus geen onderscheid maakte volgens huidskleur, cultuur, herkomst of religie. We zijn gewoon allemaal mensen. En als we het slechte aan mekaar kunnen doorgeven, kunnen we ook het goede aan mekaar doorgeven. We zullen dat menselijkheid noemen.
Nadien?
Er zullen veel lege zetels en stoelen zijn in onze huizen en onze families. Maar we zullen samen zoveel verdriet hebben moeten verwerken en zo intense momenten beleefd hebben, dat we die band tussen ons zullen ontdekt hebben; een band voorbij de dood; een band die deze en gene kant van de straat verbindt; een band tussen deze en gene kant van de dood en het Leven. We zullen deze God noemen.
Nadien?
Het zal helemaal anders zijn, maar om dan verder te kunnen leven zullen we een ander soort dood onder ons moeten overwinnen. Want er is geen opstanding zonder passie, geen echte vrede zonder je eigen haat te overwinnen, geen vreugde zonder door het verdriet te gaan. Voor die langzame omvorming die zich in de stilte van ons hart afspeelt, daarvoor is er geen woord...
Bron: beweging.net: tussen haakjes, juni 2020